Nunha enorme casa con xardín da contorna de Riazor na Coruña xúntanse catro persoas singulares. Non acharon aínda o seu oco na sociedade ou foron guindados con violencia dela. A súa conduta, ás veces, é estraña e colide coas normas sociais estabelecidas. A policía sospeita deles e algúns son detidos.
Non resolven os problemas cotiáns da vida dun xeito razoábel, senón que seguen unha rara lóxica que, sorprendentemente, lles dá resultado en ocasións. Non queren ser resilientes e algún deles cansou de vivir nunha casa e queren un fogar.
Fragmento I
Así comeza a miña última novela: Non máis aló das nubes.
I
A chair is still a chair,
even when there’s not one sitting there.
But a chair is not a house
and a house is not a home.
Hal David
Soño, vexo, escoito a Félix e a Uxía. Ela está espida. É fermosa. As súas pernas son algo delgadas, quizais pola parálise. Ten unha barriga branca, moi plana e uns peitos perfectamente redondos. Cando se incorporan son conos que feren, armas punzantes. A súa boca está anhelosa, é un amorodo apetitoso. Félix ten a súa mirada perdida e trémenlle as mans e, mesmo, as pernas. É o momento no que te posúen esas coxeguiñas, é cando ese furado vertixinoso no teu interior estala e cando a peluxe erecta poboa a túa pel de anguria e desexo. O cabelo desordenado de calquera xeito na roupa da cama quente é testemuña da batalla. É hora de amar por quendas. É hora dos xiros e dos cavorcos ditosos. É hora de falar suavemente e xemer palabras grosas nos ouvidos.
Fragmento II
―Oh! Non te entendín. É que as mulleres son difíciles para min. Xa o dixo meu pai, aínda que nunca me falou diso, nin diso nin doutra cousa. Apenas me falaba.
―O que acabas de dicir soa bastante machista, misóxino ou as dúas cousas.
―Non vexo por que.
―Necesitas que cho explique? As mulleres non teñen constitución, razón ou mecanismo que as obrigue a ser máis complicadas cós homes.
―Non fai falta que me expliques nada. Nunca tiven relacións sexuais con ningunha. Abonda masturbarme. Fágoo todos os días antes de durmir. Ás veces cústame chegar ao orgasmo, pero non durmo se non o fago. Reláxame moito.
―Es consciente do que estás a falar?
―Vouche explicar isto.
―Vasme explicar que?
―Xa que comecei… Refírome aos beneficios da masturbación. É un analxésico e libera estrés, o orgasmo relaxa os nervios, mellora a circulación sanguínea, libera endorfinas, dopamina e serotonina, que son as hormonas da felicidade e, como che dixen, axúdame a combater o insomnio. Oh! Esquecino. No caso das mulleres alivia a dor menstrual.
―Non sei se beliscarme. Non creo que teña esta conversación con alguén que acabo de coñecer.
―Si. Si que a tes.
Fragmento III
XI
―Mamá… Que é a normalidade?
―Un agocho cheo de xente rara!
Mafalda pregunta á súa nai.
Quino
Constanza sentía certa afinidade coas persoas diferentes. Persoas con algunha discapacidade, persoas maiores con deterioración física e cognitiva, cos marxinados, cos pobres de solemnidade ou cos esmoleiros desleixados e anónimos. Ela intuía que esa actitude súa era interpretada pola súa familia e polos membros da sociedade á que pertencía como unha rareza ou, cando menos, unha calidade próxima a unha incipiente tolemia. «Eles pensan na miña tolemia e eu penso na súa burremia, que é moito peor». Pero ela razoaba que este proceder seu era o resultado dunha personalidade diferente, da súa propensión a saírse da fila e de non formar parte de ningunha coreografía. Agora estaba nunha época da súa vida que os demais, os de fóra do seu círculo, compararían á dun vello can bourado e triste que se retira a un curruncho a lamber as súas feridas e a rumiar o seu destino. Pero estaba segura de que ela non sería unha vella das que se aburren chorando e rezando nunha escena que acaba por formar parte dun rito mortuorio, dun introito que se sabe decisivo. Ela era unha muller refinada e brava ao mesmo tempo.
Fragmento IV
Sempre me gustou estar por riba dos demais. Arriba, pero non mais aló das nubes. Dito así soa como algo pretensioso, pero non o é. É unha forma de ter outra perspectiva das cousas, unha vista cenital da vida dos demais. É algo moi diferente a mirar tras unha cortina. Non tes a mesma perspectiva. Eu non busco escudriñar os vicios e hipocrisías dos demais, senón a súa felicidade. Non, non son un diaño Cojuelo baixo a pel dunha marquesa vella e tola. Non son ningún espírito traveso nin fun sinalada por Deus para descender ao inferno. Eu estou convencida, alguén xa o dixo, de que no caso de que Deus existise, seria ateo. Todos os poderosos invócano. Un Deus descrido? Como ía crer Deus en algo ou en alguén que oprime aos mais humildes e indefensos? Seria unha contradición da súa propia esencia. Mais isto non e pertinente para o que quero transmitir agora e non teño moito tempo, aínda que non estaría mal penetrar en profundidade nisto que parece un oxímoro des comunal.
Agora, eses recordos, asédianme e estou todo o dia cavilando e así chego aos entresoños de todos os días. Días con pouca luz, días de atardeceres outonais, noites acazapadas no escuro, noites que asexan coa súa boca negra de lobo famento. Así pasa a maioría das miñas noites até que chegan as albas mercuriais coas súas mensaxes de desconsolo para comezar un novo dia que, con toda seguridade, será moi parecido ao anterior.
© Xabier M. Betanzos Medulia Editorial
Conseguir un exemplar
Se queres conseguir un exemplar de Non máis aló das nubes fai un Bizum (19,90€, sen gastos de envío para España) ao 651 528 711. Despois escanea o comprobante, engade o teu nome e enderezo postal se vives fóra da Coruña ou se vives na cidade e queres recibilo por Correos e envíao ao Whatsapp do número indicado ou a este correo electrónico. Indica se queres que cho asine o autor. Tamén en Medulia Editorial e nas librarías.